It must be love

Pyta o mnie od 6 rano.
"Jak stópka, Jadwiniu?"
"Jak się dziś czujesz, Jadwiniu?"
nie odpowiadam wprost, odpisuję w kolorach: że bark to antracyt, a stopa cyklamen.
- Objaśnij mi te kolory, proszę.

Piszę, że im bliżej czerwieni, tym większy ból. A im bardziej ziemisto, tym większa sztywność. Dziękuję, że za mną podąża. Że nie musi. Że jest taki wyrozumiały.
- To, że inaczej odbierasz świat, wcale nie znaczy, że jesteś nienormalna - pisze mi Dani. W pełni psychicznie zdrowy Dani. Młodszy o dekadę Cud-Daniel o wprawnych rękach.

Wczoraj napisałam mu o tym, że nic mnie tak nie ekscytuje jak nowe słowa, jak książki, jak nowa wiedza, najlepiej ta bezużyteczna.
Ni stąd, ni zowąd, pisze mi dziś:

"Fabella. Masz piękne słowo na dziś. Proszę doczytać na jutro, co to jest. Bo przepytam!"

Rzuciłam precz nius o e-commerce. Czytam o trzeszczce, która jest wędrującą kostką - część ludzi ją ma, część nie. Zwana jest też hipomolchionem. Kojarzy mi się z hipodromem.

Zatyka mnie z wrażenia, że coś może brzmieć lekko i bez zgłoszek trzeszczących w jednym języku i zupełnie inaczej po polsku. Poza tym - coś może być, a może tego czegoś nie być. Fantom kości. Włosy mi prawie stają dęba z zachwytu.
Tak mnie Dani rozkodował prędziutko.
Trzy terapie.
Prosto w samo centrum mojej sapioseksualności.
Pozwolę mu na żywca wyjąć sobie przez gardło wyrostek, jeśli sobie tego zażyczy.

"Ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja."
Wreszcie zrozumiałam, jaki jest sens tych słów.
Dzięki niemu.
Dani jest boską emanacją w moim życiu.

Mazel tow.

P.s. nie wytrzymałam i napisałam o fabelli Niedźwiedziowi. Oto, dlaczego to, co na początku zwiazku jawi się jako urocze przeciwieństwa, potem policja nazywa motywem: