Pani od serca

Nie wchodzić, proszę. Ja zawołam. Na razie czekać na korytarzu. No dobrze, pusty gabinet, ale może jestem zajęta, tak? Proszę czekać na zewnątrz.

Po kwadransie.

Ktoś tam był na korytarzu oprócz pani? No, to dobrze, może mi już dzisiaj spokój dadzą.

No i co to będzie? Znowu na cito, zwariowali, co ja mam: cztery ręce?

Proszę się rozebrać.

No jak pani nie może? A, wenflon. No bo źle pani wbili. Nie tu powinni – kto to słyszał, w zgięcie ręki i to prawej. Która to tak się wbiła głupio? Eee tam, nie dało się gdzie indziej, zawsze się da, chcieć trzeba. Trzeba się o swoje upomnieć, jak pani następnym razem będzie miała badania po pobraniu krwi, to proszę im uświadomić, że pani ręki będzie potrzebowała jeszcze. A nie cicho siedzieć, żeby sobie dysponowali. Bardziej pani rękę wygnie, w lewo bardziej. No już dobrze, pomogę to ściągnąć.

Tak, stanik też. (mlaśnięcie) No już rozepnę, bo widzę tu nieporadność.

Gdzie pani mieszka? Aaa, na Saskiej Kępie, a na jakiej ulicy? Niee, Brazylijska to nie Saska Kępa, tam bloki z lat sześćdziesiątych. Ja wiem, proszę pani, bo ja mam w Warszawie kilka mieszkań i w różnych miejscach mieszkałam, ludzi znam. Teraz? No to właśnie przy Saskiej mieszkam. Tak, no niedaleko pani, ale ja już na Saskiej Kępie. To uwarunkowania społeczne.

Proszę się położyć. Niżej, bo aparat nie sięga. No i gdzie pani pracuje? A, dziennikarz.
Pisze, czy mówi? Ech, czasy takie dziwne, po co to? Ludzie i tak nie czytają.

A teraz podciągnie te majtki. Te, no, co ja mówię, spodnie. Wyżej, bo muszę żelem posmarować nogę. Już? No, to smaruję. A teraz się pani uspokoi, bo nie będę powtarzać badania.

A co ta noga tak spada? Proszę pani, proszę tę nogę trzymać prosto, bo badanie nie wyjdzie. Czemu to leci tak na lewo? No ja rozumiem, że operowana, ale chyba dwie minuty to pani wytrzyma? Proszę pani, ja jestem fachowcem od trzydziestu lat i to ja wiem, co zrobić, żeby badanie zostało przeprowadzone prawidłowo, tak? Proszę się dostosować. Ja nie lubię fuszerki. Można swoją pracę odfajkować, ale potem z tym człowiekowi źle. To znaczy mnie źle. Ja to swoim nazwiskiem podpisuję. Prosto noga. O, a teraz drży, no. Jak słowo daję. No dobrze, a jak badanie nie wyjdzie, to kogo pani będzie winić?

Dobrze, teraz się muszę skupić. Żółta, zielona, brązowa, niebieska, fioletowa. Tak. O, zielona nie trzyma, coś krzywo przypięto. Teraz dobrze. I teraz zamknąć proszę oczy. Bo to się trzeba wyciszyć, nie denerwować. Pomyśleć o wakacjach. Oczy zamknięte? Wdech głęboki teraz i trzymamy powietrze. O, bardzo dobrze, wdech ustami ma być. Nie oddychamy.

Wypuszczamy powietrze. Poleży jeszcze. Odpinam elektrody.

No, nieźle to wygląda, widziałam gorsze zapisy. Tyle lat, to się człowiek napatrzył. Ubierze się pani.

O, niby noga taka chora, a bez barierki wstaje.

A, no przecież, teraz jeszcze muszę pomóc w ubieraniu.

Dużo pani pracuje? A kto niby teraz ma lekko? Nie, ja teraz nie mam czasu na opis, niech sobie doktor popatrzy, przecież się zna. Ja tu nic nie widzę. Czas mnie goni, opis będzie za cztery godziny.

Ja coś o pracy wiem, bo pracuję jeszcze w Ministerstwie Finansów. Nie, no ja się tam na polityce nie znam, badania przeprowadzam pracownicze. Jakie ci ludzie mają życie, naprawdę, szkoda gadać. Czasem jak jakaś restrukturyzacja, zwolnienia albo nowa ustawa, to po pięć karetek dziennie przyjeżdża pod ministerstwo. Jak słowo daję! Zawały, omdlenia. No przeżywają, pewnie, że przeżywają, przecież to na dorobku wszyscy, kredyty, dzieci, mieszkania kupują, a tu nagle zwolnienie i na lodzie zostają.

No, ale wie pani, ja już tyle lat dla nich pracuję, że ja się na ludziach znam. To po twarzach widać, że ci ludzie nie są z Warszawy. To się spojrzy i się wie. A już jak się taki odezwie, to jest pewność. A to różnie - z tych wsi wszystkich, spod Białegostoku, ze Śląska nieraz przyjeżdżają. Albo te wszystkie wsie spod Warszawy i mówią, że są ze stolicy. To w wymowie widać, w obyciu. Zaszczuci tacy przyjeżdżają, kłaniają się w pas na początku jak na pańszczyźnie, a później to już warszawiacy pełną gębą. Pewni siebie tacy.
Ale wie pani, to mnie razi. Bo to już nie chodzi o tę pracę w ministerstwie. To, co się zrobiło w Warszawie, to koszmar jest jakiś. Czterdzieści lat temu to miasto tak nie wyglądało. Nie tam, budynki. No co pani: nie wie, o co mi chodzi?

No wprowadzają się do tych bloków, grodzą się, gromadzą, a potem na osiedlu zaprowadzają swoje zasady. A my, warszawiacy, musimy to znosić. Przecież to nie ma dnia spokoju. Krzyczą, walą tymi garami, klepią to mięcho, słoiki stukają w kuchni, jak mnie ten chrzęst razi. To szkło to już na schodach słychać. Albo jak ci młodsi się wprowadzą, to wie pani, co robią? Od razu na balkonie jest impreza. Kto to słyszał? Albo od rana już na tym balkonie stoją i się patrzą. No, patrzą się, rozglądają naokoło, palą papierosy, zaglądają na inne balkony. Po co to jest? No ja nie mówię, że nie wolno, ale czy pani widziała kiedyś prawdziwego warszawiaka, żeby na balkonie stał i się tak po prostu gapił na to, co inni ludzie robią? Ja, jak latem na balkon wychodzę, to przed południem zawsze i siadam przodem do swojego mieszkania. Tyłem do tego motłochu. Czytam sobie książkę na przykład. Oni mnie nie interesują.

Moja córka ma mieszkanie w takim miejscu, do którego zwykli ludzie nie mogli się wprowadzić. To bardzo drogie mieszkania, takie, co to się należą z racji pozycji i stanowiska. Mało kto tam na Bielanach mógł mieszkanie kupić, ale moja córka mogła. No ale co? Ni stąd, ni zowąd, tu Murzyn, tu Arab się wprowadza, tam żółci jacyś, Polaków coraz mniej na tym osiedlu i obcość taka jest. Tego czterdzieści lat temu w Warszawie nie było.

No nie było, kultura była, cisza taka, czysto naokoło, osiedla zadbane, ogródki wypielęgnowane. Taak, żyło się inaczej, na spacer się poszło, szerokim Nowym Światem, pod rękę się szło. A teraz mi córka dzwoni i płacze: mamo, ja już tego nie zniosę, tego wrzasku, tych imprez, całe hordy tej hołoty chodzą po osiedlu i wrzeszczą. Bo wie pani, nawet tam, gdzie córka mieszka z racji stanowiska, to ci nowobogaccy te mieszkania kupili pod wynajm. I teraz moja córka w tym kołchozie mieszkać musi. Brud, smród i wstyd tylko. Że w Polsce, że w Warszawie do takich rzeczy dochodzi. Tego gnoju tyle. A jaka to atmosfera się robi na osiedlu, trzeba przemykać pod ścianą, bo to już takie teraz harde, panoszy się, chodzi wszędzie, a nawet zagaduje! Wie pani, ja to już się nauczyłam. Że jak idę po klatce schodowej i taki właśnie jeden z drugim mi dzień dobry powie, to ja nie odpowiadam. No jak to dlaczego? Przecież jak go z pracy wywalą, to za trzy miesiące się stąd wyprowadzi. Przecież to w ich gestii: kupywać kolejne mieszkania. Albo wynajmują na krótszą metę no i co? Ja się pani pytam: po co mi ta znajomość z klatki schodowej na trzy miesiące? Ja się tam nie interesuję cudzym życiem, niech i oni się moim nie interesują. Przyjemność, proszę pani, to można mieć w domu ze swoimi. Mnie to niepotrzebne sobie gaworzyć w windzie albo na klatce. To jakieś wiejskie zwyczaje, u nas w Warszawie tego kiedyś nie było. Kultura była. Atmosfera inna.

No, albo teraz ci najmłodsi. Czy oni mają jakiś cel w życiu? Jedzą te chipsy, piją te red bule, obżerają się tylko, to po zsypie widać, ile śmieci trzeba po nich wywozić. No a po co idą do technikum albo zawodówek? Idą do technikum, żeby kupować chipsy. Właśnie po to, żeby już nie musieć od rodziców pieniędzy brać na te śmieciowe żarcie, tylko żeby samemu sobie kupować i się obżerać. Te pizze, kebaby, tego kiedyś nie było. Cały dzień tak mogą i jeszcze się panisko przed komputerem posadzi na cały dzień. Matce nie pomoże, starszej osobie zakupów nie przyniesie, tylko siedzi i żre.

Nie wrócą już te czasy dawne, nie wrócą, co zrobić. Trzeba z tą hołotą żyć jakoś. Pani to młoda, nie pamięta już na pewno, ale na niepijąca pani wygląda. No, to po twarzy widać, że nie żre i nie chleje pod blokiem. A rodzice to skąd? Z Żoliborza może?

Jak to: z Bałut pani jest? Gdzie to? W Łodzi? Aaa. Kto by to powiedział? Dawno tu pani? Sześć lat. Być może.

No, to powie pani doktor, że za pięć godzin opis będzie, bo mam huk roboty i nie mam czasu. Zabrała pani wszystko? No, pani sprawdzi, ile tam osób na korytarzu. Nikogo? O, to dobrze, przewaliło się.

Miłego dnia. Do widzenia. Zamknie pani drzwi, dobrze? Chłodem po nogach wieje.